Όλοι εμείς οι Έλληνες μεγαλώσαμε με τη νοστιμιά της παραδοσιακής πίτας στο σχολείο και σε γειτονιές. Τη γευτήκαμε από τα χέρια της μαμάς και της γιαγιάς μας και θα την αναζητάμε για πάντα, όσο η παραδοσιακή κουζίνα θα συνεχίσει να έχει ηγετική θέση στις σελίδες του τσελεμεντέ.

H πίτα μας έρχεται από την αρχαιότητα. Λόγω της λιτότητας των υλικών (αλεύρι – νερό) οι γυναίκες από πολύ παλιά φρόντιζαν με τις απλές πίτες που παρασκεύαζαν να ταΐζουν και να χορταίνουν την οικογένειά τους.

Το χαρακτηριστικό βέβαια της ελληνικής παραδοσιακής πίτας είναι το φρέσκο χειροποίητο φύλλο με αγνά υλικά. Υπάρχουν πίτες που παρασκευάζονται με πολλές στρώσεις φύλλων στο ταψί και στο εσωτερικό τους ρίχνεται ένα μείγμα, όπως σπανάκι, τυρί, διάφορα χόρτα ή λαχανικά.

Επίσης υπάρχουν οι πίτες χωρίς φύλλο (πλαστό), όπου σε αυτή την περίπτωση το ρόλο του φύλλου παίζει ένα πηχτό μείγμα από αλεύρι και διάφορα άλλα υλικά.

Οι πίτες εξελίχθηκαν, εμπλουτίστηκαν με χοιρινό λίπος και με λάδι και απέκτησαν γέμιση με διάφορα λαχανικά, τυρί, κρέας, ρύζι, κτλ. H τυρόπιτα και η σπανακόπιτα είναι από τις πιο διαδεδομένες πίτες. Aκολουθούν η πρασόπιτα, η κρεατόπιτα, η χορτόπιτα, η ριζόπιτα κ.ά.

Στην ελληνική παραδοσιακή κουζίνα βρίσκει κανείς πολλά και διαφορετικά είδη πίτας, τα οποία ποικίλουν ανά γεωγραφικό διαμέρισμα. Κάθε περιοχή στην πατρίδα μας έχει ως σημείο αναφοράς στη μαγειρική τη δική της πίτα και όλοι πιστεύουν ότι η δική τους είναι η καλύτερη. Oι Bλάχοι υποστηρίζουν ότι η καλύτερη πίτα είναι η «βλάχικη», οι Πόντιοι το «περέκ», οι Θεσσαλοί η «γαλατόπιτα» και οι Σερραίοι η «μλήνα».

Πρόκειται για ένα οικονομικό και νόστιμο έδεσμα, που μπορεί να το γευτεί κανείς κάθε ώρα της ημέρας. Αποτελεί ένα εξαιρετικό πρόγευμα ή ένα απογευματινό κολατσιό, ακόμη κι ένα νόστιμο ορεκτικό πριν από κάποιο κύριο πιάτο, αν και οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας το γεύονταν αποκλειστικά ως κύριο πιάτο, λόγο δυσχερών οικονομικών συνθηκών.